Το κρασί συχνά αντιμετωπίζεται ως προϊόν. Ως απόλαυση, ως συνοδός μιας στιγμής. Κι όμως, κάτω από την επιφάνειά του πάλλεται μια αόρατη αρχιτεκτονική. Χρόνος, ύλη, πρόθεση και συμβάντα που ξεδιπλώνονται σαν κεφάλαια μιας ιστορίας που ουδέποτε γράφτηκε πλήρως. Αν η μαγειρική είναι σκέψη με τα χέρια, το κρασί είναι σκέψη με τον χρόνο. Μια αργή διαπραγμάτευση με τη γη, το φως και την ανθρώπινη φροντίδα.
Κάθε σταγόνα είναι ο χημικός αντίλαλος μιας απόφασης. Η στιγμή που τρυγάς, ο τρόπος που πατάς το σταφύλι, πόσο αφήνεις το μούστο να ανασάνει, σε ποιο σημείο αφήνεις τη ζύμη να μιλήσει και σε ποιο την κάνεις να σωπάσει. Αυτές είναι μετατοπίσεις στην τροχιά του ίδιου του κρασιού. Είναι μικρές κοσμογονίες. Η δομή του αρώματος, η υφή, η ένταση, όλα είναι αποτελέσματα αλληλεπίδρασης ανάμεσα στη βιολογία και στην πρόθεση.
Γεύεσαι κάτι που δεν υπάρχει πια. Το καλοκαίρι που έλιωσε στα φύλλα, τη σκόνη των βουνών, την ανοχή ή σκληρότητα του καιρού. Στο κρασί, ο χρόνος δεν προχωρά γραμμικά αλλά αναδιπλώνεται. Κάθε άνοιγμα μπουκαλιού είναι ανάταξη ενός παρελθόντος που συντηρήθηκε στο σκοτάδι για να αναδυθεί στο φως με νέα μορφή. Είναι ο μόνος πίνακας που αλλάζει χρώματα κάθε φορά που τον κοιτάς.
Και όπως στην τέχνη η μορφή μιλάει με τη σκέψη, έτσι και στο κρασί η γεύση συνομιλεί με την ύπαρξη. Η οξύτητα γίνεται ερώτηση, η τανίνη γίνεται δομή, η επίγευση είναι ο απόηχος μιας μικρής φιλοσοφικής φράσης που δεν ειπώθηκε ποτέ, αλλά νιώθεται. Ο κάθε οινοποιός, χωρίς να το δηλώνει, λειτουργεί ως γλύπτης του αόρατου. Σμιλεύει τον χρόνο ώστε να χωρέσει σε ένα ποτήρι.
Κάθε μπουκάλι κρασί είναι και μια κοσμογονία. Μέσα του συμπυκνώνονται χίλιες μεταβλητές που συνέβησαν μακριά από το βλέμμα μας, και όμως τις γευόμαστε. Κάθε γουλιά είναι μια μικρή τελετουργία αναγνώρισης ότι ο κόσμος δεν είναι ποτέ απολύτως δεδομένος, ότι διαρκώς ξαναγράφεται και ότι μπορείς να πιείς μονάχα μια στιγμή του.
