Προηγούμενο άρθρο μου για την Απολλώνια και Διονυσιακή δύναμη του Νίτσε, ήταν η αφορμή το πιo κάτω κείμενο.
Στον κόσμο του κρασιού, η αλήθεια δεν βρίσκεται ποτέ αποκλειστικά στη φύση ούτε αποκλειστικά στον άνθρωπο, αλλά στη λεπτή γραμμή όπου τα δύο στοιχεία συναντιούνται. Το κρασί είναι καρπός συμβίωσης: της ανεξέλεγκτης δύναμης της γης και της πρόθεσης του ανθρώπου να της δώσει μορφή, κατά τον Χάιντεγκερ, μια μορφή κατοίκησης (bauen), η δυνατότητα του ανθρώπου να βρίσκεται «εντός του κόσμου» σε διάλογο με ό,τι δεν του ανήκει.
Η φιλοσοφική ένταση βρίσκεται ανάμεσα στον έλεγχο και την παράδοση. Από τη μια ο άνθρωπος επιχειρεί να δαμάσει τη φύση, να της βάλει όρια, να τη σμιλέψει σε κάτι αρμονικό και προβλέψιμο. Εδώ συναντούμε την απολλώνια όψη με την δομή, το μέτρο, τον έλεγχο.
Από την άλλη, οι άγριες ζύμες, τα πήλινα πιθάρια, η ελάχιστη παρέμβαση. Εδώ ο οινοποιός αφήνει χώρο στον Διόνυσο και αποδέχεται το απρόβλεπτο, τη μέθη της φύσης που αντιστέκεται σε κάθε πλήρη εξημέρωση. Είναι μια πράξη ταπεινότητας. Η αποδοχή ότι ο άνθρωπος δεν είναι κυρίαρχος, αλλά συνοδοιπόρος.
Το κρασί ζει από αυτή την ένταση. Αν ο έλεγχος είναι απόλυτος, το κρασί γίνεται βιομηχανικό προϊόν, άψυχο. Αν η παράδοση στη φύση είναι ολοκληρωτική, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι χαοτικό, ασταθές. Η τέχνη βρίσκεται στη συμβίωση, στη συγκατοίκηση της πρόθεσης με το απρόβλεπτο, της τεχνολογίας με το μυστήριο.
Το πιο όμορφο κρασί δεν ανήκει αποκλειστικά στο ένα ή στο άλλο άκρο αλλά γεννιέται εκεί όπου οι δύο κόσμοι συνυπάρχουν.
Η συμβίωση είναι φιλοσοφία ζωής. Να ξέρεις πότε να κατευθύνεις και πότε να υποχωρείς, πότε να διδάσκεις τη φύση και πότε να την αφήνεις να σε διδάξει εκείνη. Το κρασί έιναι σχέση. Κι αυτή η σχέση, όπως και μια καλή οινοποίηση, απαιτεί σεβασμό, υπομονή και ταπεινότητα.
