Ο Φρίντριχ Νίτσε, στη Γέννηση της Τραγωδίας, μίλησε για δύο αντίρροπες δυνάμεις που βρίσκονται στον πυρήνα της τέχνης και της ύπαρξης, την Απολλώνια και την Διονυσιακή. Ο Απόλλων, θεός του φωτός, της μορφής και του μέτρου, ενσαρκώνει την τάξη, τη διαύγεια και τη δομή. Ο Διόνυσος, θεός του κρασιού και της έκστασης, εκπροσωπεί το χάος, τη μέθη, τη διάλυση των ορίων. Για τον Νίτσε, η αληθινή τέχνη δεν γεννιέται από την επιλογή του ενός έναντι του άλλου, αλλά από την ένταση της συνύπαρξής τους.
Το κρασί είναι ίσως η πιο ζωντανή έκφραση αυτού του αιώνιου χορού. Από τη μια βρίσκεται η απολλώνια αρχή. Το έδαφος, το υψόμετρο, το κλίμα, η γεωμετρία των αμπελοτεμαχίων: όλα αυτά δημιουργούν μια αίσθηση δομής, ένα σχέδιο τάξης. Είναι το φως, η λογική, η πειθαρχία.
Κι όμως, η τάξη από μόνη της δεν φέρνει κρασί. Εδώ εισέρχεται ο Διόνυσος. Η ζύμωση είναι χάος, τα σάκχαρα που διαλύονται, οι άγριες ζύμες που αφυπνίζονται, μια βουερή, απρόβλεπτη διαδικασία που αντιστέκεται στον απόλυτο έλεγχο. Ο οινοποιός μπορεί να μετρά, να επιτηρεί, να καθοδηγεί, αλλά ποτέ δεν μπορεί να την κυριαρχήσει ολοκληρωτικά.
Σε κάθε τρύγο, οι δύο δυνάμεις συγκρούονται. Οι προσεκτικά χαραγμένες σειρές του αμπελώνα συναντούν τον παροξυσμό των δεξαμενών. Η Απολλώνια δυναμη απαιτεί καθαρότητα και σαφήνεια ενώ η Διονυσιακή θολώνει τα όρια, αναμειγνύει γεύσεις, προκαλεί την έκπληξη. Ένα ισορροπημένο κρασί δεν είναι εκείνο που καταστέλλει το χάος, αλλά εκείνο που επιτρέπει στην τάξη και την αταξία να συνυπάρξουν μέσα στο ποτήρι.
Το κρασί είναι τραγωδία με την έννοια του Νίτσε. Μια ομορφιά που γεννιέται από την ένταση. Δεν είναι μόνο μια πράξη τάξης ούτε μόνο μια πράξη μέθης. Είναι η στιγμή που το φως και το σκοτάδι, η λογική και το πάθος, το σχέδιο και η τύχη, συνυπάρχουν.
Κάθε γουλιά κρασί είναι ένα ταξίδι όπου ο άνθρωπος συναντά ταυτόχρονα το μέτρο και την υπέρβαση, τη λογική και το πάθος. Και εκείνη τη στιγμή ίσως ανακαλύπτουμε την αλήθεια του Νίτσε. Ότι η ζωή βρίσκει το νόημά της όχι μόνο στην τάξη και τη στατικότατα, αλλά στην συνύπαρξη αρμονίας και χάους.