Στη σειρά άρθρων μου για το κρασί και την τέχνη έχω αναφερθεί πολλές φορές σε ζωγράφους και πίνακες τους που έχουν σχέση με το κρασί. Μια άλλη κατηγορία καλλιτεχνών που έχουν εμπνευστεί από το κρασί είναι οι ποιητές. Ένας από αυτούς ο Πάμπλο Νερούδα με την Ωδή στο κρασί.
Το ποίημα Ωδή στο κρασί είναι κάτι παραπάνω από εμφιαλωμένη ποίηση, είναι ένας αντικατοπτρισμός της χαράς και της απόλαυσης της ζωής, με το μεθυσμένο μελάνι της πένας του Πάμπλο Νερούδα.
Πολλοί ήταν οι ποιητές, οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες που βρήκαν μια μαγική και βαθιά έμπνευση στο κρασί. Όμως στον Πάμπλο Νερούδα αυτή η έμπνευση έδειξε μια λεπτή και περιεκτική έκφραση, ένα είδος θεϊκής κατοχής που υπαγορεύει τις ακριβείς λέξεις.
Ο Νερούδα είναι ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών όσον αφορά την ερωτική ποίηση και, με το κοσμικό του όραμα να εκφράζει βαθιά συναισθήματα και να περιγράφει λεπτομερώς τα τραγούδια της καρδιάς και της ψυχής, δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τη σχεδόν μυστικιστική αποπλάνηση του κρασιού.
Τα λόγια του ποιήματος μας λένε δυνατά ότι το κρασί ανοίγει δρόμους στη χαρά, στην αισιοδοξία της ζωής και στην αποφασιστικότητα να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο όσο δύσκολο κι αν μας φαίνεται, γιατί το κρασί είναι άνοιξη από μόνο του, το κρασί είναι τραγούδι.
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το ποίημά Ωδή στο κρασί πιο κάτω σε αγγλικό στίχο.
Ode To Wine
Day-colored wine,
night-colored wine,
wine with purple feet
or wine with topaz blood,
wine,
starry child
of earth,
wine, smooth
as a golden sword,
soft
as lascivious velvet,
wine, spiral-seashelled
and full of wonder,
amorous,
marine;
never has one goblet contained you,
one song, one man,
you are choral, gregarious,
at the least, you must be shared.
At times
you feed on mortal
memories;
your wave carries us
from tomb to tomb,
stonecutter of icy sepulchers,
and we weep
transitory tears;
your
glorious
spring dress
is different,
blood rises through the shoots,
wind incites the day,
nothing is left
of your immutable soul.
Wine
stirs the spring, happiness
bursts through the earth like a plant,
walls crumble,
and rocky cliffs,
chasms close,
as song is born.
A jug of wine, and thou beside me
in the wilderness,
sang the ancient poet.
Let the wine pitcher
add to the kiss of love its own.
My darling, suddenly
the line of your hip
becomes the brimming curve
of the wine goblet,
your breast is the grape cluster,
your ******* are the grapes,
the gleam of spirits lights your hair,
and your navel is a chaste seal
stamped on the vessel of your belly,
your love an inexhaustible
cascade of wine,
light that illuminates my senses,
the earthly splendor of life.
But you are more than love,
the fiery kiss,
the heat of fire,
more than the wine of life;
you are
the community of man,
translucency,
chorus of discipline,
abundance of flowers.
I like on the table,
when we’re speaking,
the light of a bottle
of intelligent wine.
Drink it,
and remember in every
drop of gold,
in every topaz glass,
in every purple ladle,
that autumn labored
to fill the vessel with wine;
and in the ritual of his office,
let the simple man remember
to think of the soil and of his duty,
to propagate the canticle of the wine.
