Αφορμή για το σημερινό μου άρθρο η συζήτηση που είχα χθες με κάποιον που τα «ήξερε όλα για το κρασί»
Το 1848, την Βικτωριανή εποχή, ο Άγγλος πεζογράφος William Makepeace Thackeray όρισε, με ειρωνεία, αλλά και καλοσύνη, τη λέξη «σνομπ», το ακρωνύμιο για το «sine nobilitate» (χωρίς αρχοντιά). Το έκανε γράφοντας το Βιβλίο των Σνομπ, από έναν σνομπ ‘οπως ίδιος ο Thackeray αναγνώριζε τον εαυτό του.
Από εκείνο το έτος, ο όρος όχι μόνο επιβίωσε, αλλά αυξήθηκε σε ανυποψίαστα επίπεδα, παράλληλα με την αύξηση της κατανάλωσης. Λίγο σνομπ πιστεύω πως είμαστε όλοι οι άνθρωποι. Σήμερα, θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι όποιος πιστεύει ότι είναι απαλλαγμένος από σνομπισμό, ας ρίξει πρώτος το λίθο. Ο σνομπ είναι ένας όρος εγγενής στην κατανάλωση, ειδικά στην κατανάλωση που εξετάζεται από την ευχαρίστηση και όχι από την επιβίωση.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα σνομπισμού και ο κόσμος του κρασιού είναι ένας από αυτά. Στην πραγματικότητα, στη σύγχρονη ιστορία του το κρασί, αποδείχθηκε γόνιμο πεδίο για την καλλιέργεια σνομπισμού, μερικές φορές με πιο λεπτό και υγιή τρόπο, και άλλες φορές πιο υπερβολικό και στα όρια του γελοίου. Πάντα υπάρχουν κάποιοι που κάνουν πως τα ξέρουν όλα, πετάγονται εκεί που δεν το περιμένεις να πουν την εξυπνάδα τους, που θέλουν να φαίνονται, που κάνουν υποδείξεις σε άλλους χωρίς να κοιτάνε τον εαυτό τους, που το παίζουν ειδήμονες. Στο κρασί ειδικά πρέπει να είμαστε ταπεινοί. Όσα περισσότερα μαθαίνουμε, τόσο καταλαβαίνουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα ακόμη. Το κρασί έχει πολλά να μας μάθει και όποιος λέει πως τα ξέρει όλα, από την πιο υψηλή βαθμίδα/τίτλο του κρασιού μέχρι τον καταναλωτή έχει μεγάλες αυταπάτες.
Η συμπεριφορά του σνομπ κρύβει πάντα τον ίδιο σκοπό. Να είναι μέρος μιας ομάδας που θαυμάζεται.
Το σνομπάρισμα έχει να κάνει με την πολυπλοκότητα. Δεν επιδιώκεται να είναι μέρος μιας αποτυχίας, αλλά να είναι ένα με την επιτυχία. Υπάρχουν ακόμη και εκείνοι που λένε ότι το να είσαι λίγο σνομπ είναι μια αρετή. Μπορεί και να είναι.
Το πρόβλημα είναι όταν ο σνομπ γίνεται καρικατούρα. Όταν τα όρια χάνονται, μπαίνοντας στο έδαφος της γελοιοποίησης. Η λέξη κλειδί είναι όριο. Μια γραμμή που, τόσο λεπτή που είναι πολύ εύκολο να την περάσει κάποιος.
Ο σνομπ είναι απαραίτητο μέλος αυτής της κοινωνίας. Και περισσότερο: απαραίτητο σε ορισμένες πτυχές του κοινωνικού φάσματος, όπως αυτές που αγγίζουν την πολυτέλεια. Ένας σνομπ είναι μέρος αυτού του κόσμου, ίσως μια άλλης πλευράς, ας την πούμε Yang. Αλλά χωρίς την άλλη πλευρά, πως θα εξελιχτεί το Yin. Πρέπει να υπάρχουν και τα δύο για να υπάρχει ισορροπία.
Έτσι, ας γιορτάσουμε τους σνομπ στον κόσμο του κρασιού ή, τουλάχιστον, ας δεχτούμε την παρουσία τους ως ένα αδιαίρετο μέρος του συνόλου, και που θα μας υπενθυμίζει να είμαστε ταπεινοί και θα μας βοηθά να γίνουμε καλύτεροι και στο κρασί και ως άνθρωποι.
