Στην ευλογημένη συμφωνία των αισθήσεων, ο Robert Louis Stevenson εκφράζει με μαγευτική λυρικότητα τον ύμνο του στο αιώνιο πνεύμα της τέχνης. “Το κρασί είναι εμφιαλωμένη ποίηση”, είναι όχι μόνο μια φράση, αλλά ένας στοχασμός ψυχής, ένα άνοιγμα προς τον κόσμο των αισθήσεων και των συναισθημάτων.
Στην υγρή αγκαλιά του κρασιού, αναπτύσσεται η ποίηση, σαν να είναι ένα έργο τέχνης που κολυμπάει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Το ποτήρι γεμάτο κρασί αντηχεί σαν ποίημα, και κάθε γουλιά είναι μια στιγμή εκτόνωσης, ένα ταξίδι μέσα από τα ευαίσθητα κλίματα της ψυχής μας.
Στο φως του κεριού, που αντανακλά το βάθος του κρασιού, ο χρόνος σταματά και η στιγμή γίνεται αιώνια. Εκεί, με τα χείλη μας να αγγίζουν την ουσία της αρμονίας, γεννιέται μια έκρηξη συναισθημάτων που ξεπερνούν κάθε λέξη. Και ενώ πίνουμε, γίνεται μια ενοποίηση με το αόρατο, μια αγκαλιά με το άπατο της ύπαρξης μας.
Το κρασί, σαν νέκταρ των θεών, γίνεται γέφυρα προς τον ουρανό. Και με κάθε γουλιά, πλησιάζουμε στον πυκνό ουρανίσκο της μούσας, αναζητώντας έμπνευση ανάμεσα στις σκοτεινές γωνιές της καρδιάς μας. Είναι μια ιερή στιγμή, όπου η αίσθηση γίνεται έκσταση, και ο χορός της ζωής αφυπνίζει την πνευματική μας ουσία.
Και όταν ο χρόνος περνά και το ποτήρι αδειάσει, αφήνουμε πίσω μας μια ιστορία. Μια ιστορία που γράφτηκε με αγάπη και πάθος, με κάθε γουλιά να είναι ένας στίχος στο ποίημα της ύπαρξης μας. Και τότε, με τη μνήμη της εμπειρίας ενσωματωμένη μέσα μας, αντιλαμβανόμαστε πως το κρασί δεν είναι απλά ένα ποτό, αλλά η ζωή μας εμφιαλωμένη, με κάθε στιγμή να είναι ένα έργο τέχνης, ένα ποίημα που ξεδιπλώνεται στον χρόνο.
Κάθε στιγμή που πιάνουμε και πίνουμε ένα ποτήρι κρασί, ας θυμόμαστε ότι πίνουμε ποίηση, εμφιαλωμένη και αιωνία.
