Υπάρχει μια ιστορία που λέει ότι ένας μαθητής ρωτά τον Αϊνστάιν να του εξηγήσει την θεωρία της σχετικότητας. Ο μαθητής δεν καταλαβαίνει και ο Αϊνστάιν του την εξηγεί ακόμη αρκετές φορές, κάθε φορά και πιο απλά. Ο μαθητής μετά από αρκετές φορές, τελικά καταλαβαίνει. Τότε ο Αϊνστάιν αναφωνεί. «Λοιπόν, αυτή δεν είναι πια η Θεωρία της Σχετικότητας»
Αυτή η ιστορία θέλει να μας δείξει τι συμβαίνει όταν απλοποιούμε τα πράγματα. Χάνουν τη δύναμη τους γιατί αφαιρούμε τους συμβολισμούς, τους ελαχιστοποιούμε, μειώνοντάς τους σχεδόν στο τίποτα.
Έτσι γίνεται και με το κρασί αν το αποσυνδέσουμε ως προϊόν που γεννήθηκε σε έναν τόπο, σε ένα terroir, ενός όρου που προσπαθεί να συλλάβει όλες τις περιβαλλοντικές και πολιτιστικές επιρροές στην παρασκευή κρασιού.To κρασί συνδέεται με μια ιστορία και ακόμη και με κάποιους ανθρώπους με κάποιες ανησυχίες.
Ο καθένας οινοπαραγωγός στην περιοχή του, με το terroir του, τις ποικιλίες, τις ανησυχίες και τις ευαισθησίες του, θα πρέπει να φτιάξει το καλύτερο κρασί που μπορεί και να είναι διαφορετικό από αυτό ενός άλλου terroir, ενός άλλου οινοπαραγωγού με διαφορετικές ανησυχίες και ευαισθησίες.
Η χάρη και η μαγεία του του κρασιού είναι η διαφορετικότητα του. Και θέλοντας να απλοποιήσουμε το στυλ, να τα κάνουμε όλα ίδια και απλά για να ικανοποιήσουμε και να είναι πιο προσιτό σε κάποιες κατηγορίες καταναλωτών, αναρωτιέμαι αν μπορούμε να το λέμε κρασί!
