Όταν αποκαλυφθήκαν οι προτιμήσεις του Πάρκερ στα κρασιά, τα οινοποιεία και οι πολύ διαφορετικές περιοχές, οι οποίες είχαν ελάχιστα ή καθόλου κοινά με αυτό το προφίλ κρασιών, άρχισαν να το αλλάζουν για να τον ικανοποιήσουν και να λάβουν καλές βαθμολογίες. Τότε τα κρασιά άρχισαν να μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, να είναι δυναμικά, πυκνά, να αποπνέουν αρώματα από μαρμελάδες και ξύλα όποια και αν είναι η προέλευσή τους καθώς φαινόταν ότι η τέλεια φόρμουλα είχε βρεθεί για να φτιάξει κανείς κρασί που θα διαπρέψει.
Από την άλλη πλευρά κάποιοι αντιστάθηκαν σε αυτή τη τάση, που έτεινε να γίνει παγκόσμια. Η περίσσεια ωριμότητας δεν φάνηκε να σέβεται το terroir και ο τρόπος αυτός, απομακρύνονταν από τη φύση του σταφυλιού και της γης. Όμως έπεσαν στην άλλη άκρη και έκαναν το ίδιο λάθος, Αναζητήθηκε η λεπτότητα και η οξύτητα στα κρασιά τα οποία αραιώθηκαν, αρωματίστηκαν και ανανεώθηκαν. Η οξύτητα εξαπλώθηκε σε μεγάλο μέρος του αμπελώνα, ειδικά στη νότια Ευρώπη, που υπέφερε περισσότερο από την τάση του Πάρκερ.
Αυτές οι δύο τάσεις έχουν τους ακόλουθούς τους, οι οποίοι υποστηρίζουν και ακολουθούν αυτό που πιστεύουν. Η αλήθεια πιστεύω βρίσκεται κάπου στη μέση. Και υπάρχουν παραγωγοί που κρατούν αυτή την ισορροπία μεταξύ των δυο τάσεων. Το κρασί πρέπει να προσφέρει το terroir του χωρίς υπερβολές.
Η Κύπρος και η Ελλάδα πρέπει να προσφέρουν κρασιά μιας συγκεκριμένης ζεστασιάς, όπως το επιβάλλει το κλίμα τους, Όταν το σταφύλι τρυγάτε πριν από την ωριμότητα του, αποκτάται μεν φρεσκάδα αλλά το φορτίο των φρούτων χάνεται και, μαζί του, ο ιστορικός και γεω-πολιτιστικός του χαρακτήρας. Με τον ίδιο τρόπο που δεν περιμένω να βρω εξαιρετική ωριμότητα ή λιπαρό όγκο στο στόμα ενός Αυστριακού ή Γερμανικού ξηρού λευκού κρασιού, δεν μου φαίνεται πολύ λογικό η Κύπρος και η Ελλάδα να παράγουν κρασιά με χαμηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ και υψηλή οξύτητα.
