Ολόκληρη η τέχνη αποτελεί μια μορφή λογοτεχνίας, γιατί ολόκληρη η τέχνη συνίσταται σε μια προσπάθεια να ειπωθεί κάτι. Υπάρχουν δύο τρόποι για να ειπωθεί κάτι: μιλώντας και σωπαίνοντας. Οι τέχνες που δεν είναι λογοτεχνία αποτελούν προβολές μιας εκφραστικής σιωπής.
Τα λόγια του Fernando Pessoa ανοίγουν ένα βαθύ φιλοσοφικό παράθυρο στην έννοια της έκφρασης και της σιωπής. Ο ποιητής μας μιλά για δύο τρόπους έκφρασης: τη ρητή, μέσα από τα λόγια, και τη σιωπηλή, που βρίσκεται στις τέχνες και στις πράξεις μας. Αυτή η σιωπή, όπως την περιγράφει ο Pessoa, δεν είναι κενό ή αδράνεια, αλλά μια “εκφραστική σιωπή” – ένας άλλος τρόπος να μεταδοθεί συναίσθημα, ιδέα ή αλήθεια χωρίς να χρησιμοποιούνται οι λέξεις.
Το κρασί, ως τέχνη, συνιστά την προβολή μιας εκφραστικής σιωπής. Δεν χρειάζεται να μιλήσει για να μεταδώσει τα συναισθήματά του. Κάθε γουλιά αφηγείται μια ιστορία – την ιστορία της γης, των αμπελιών, των ανθρώπων που το δημιούργησαν και των ετών που πέρασαν. Είναι μια τέχνη που μιλά σιωπηλά.
Όπως οι τέχνες που δεν είναι λογοτεχνία, το κρασί μεταδίδει το άρρητο, εκείνο που οι λέξεις δεν μπορούν να αποδώσουν. Είναι ένα βίωμα που απαιτεί προσωπική εμπειρία και εσωτερική ανάγνωση, μια γεύση που μας καλεί να αφουγκραστούμε τη σιωπή της. Μέσα από αυτήν την “σιωπηλή” γλώσσα, το κρασί δημιουργεί μια μορφή επικοινωνίας που απευθύνεται στις αισθήσεις και στη μνήμη.
Το κρασί, όπως και η τέχνη, είναι μια μορφή βιωμένης εμπειρίας. Ένα ποτήρι κρασί μπορεί να γίνει το μέσο για να ταξιδέψουμε πίσω στον χρόνο, σε στιγμές που ίσως δεν ζήσαμε, αλλά νιώθουμε Είναι ένας διάλογος που συμβαίνει χωρίς λέξεις, ένα είδος σιωπηλής επικοινωνίας που ενώνει τον άνθρωπο με τη φύση και την ιστορία.
Κάθε γουλιά κρασιού είναι μια στιγμή στοχασμού, όπως ακριβώς και μια στιγμή παρατήρησης ενός πίνακα ή ακρόασης μιας μουσικής σύνθεσης. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί μας συγκινεί. Απλά μας αγγίζει με έναν τρόπο βαθύ και ανεξήγητο. Η ίδια η διαδικασία της δημιουργίας του κρασιού, από την καλλιέργεια των αμπελιών μέχρι τη στιγμή που το κρασί αγγίζει τα χείλη μας, είναι γεμάτη σιωπές. Σιωπές γόνιμες, γεμάτες υπομονή, αναμονή και δημιουργία.
Και ίσως αυτό να είναι η μαγεία του κρασιού. Η δύναμή του να μας κάνει να αισθανθούμε χωρίς να μας πει τίποτα, να σκεφτούμε χωρίς να μας δείξει τον δρόμο. Όπως ακριβώς και η τέχνη, μας αφήνει να είμαστε εμείς ο ερμηνευτής, ο δέκτης μιας βαθύτερης, εσωτερικής πραγματικότητας.
