Ο Salvador Dali, ήταν μια ζωντανή αλληγορία της υπερβολής, της φαντασίας και του μεγαλείου. Αυτή η αίσθηση του θεατρικού, του εκκεντρικού, διαπερνούσε κάθε πτυχή της ζωής του – ακόμα και τις γευστικές του προτιμήσεις. Ανάμεσα στις πολυτέλειες που λάτρευε, μία ξεχώριζε. Η σαμπάνια, και συγκεκριμένα η εκλεκτή Perrier-Jouët.
Για τον Dali, η σαμπάνια ήταν μια εμπειρία, ένας καθρέφτης της ίδιας του της προσωπικότητας. Όπως και οι πίνακές του, γεμάτοι παράδοξες μορφές, ρευστές εικόνες και απρόβλεπτες εκρήξεις δημιουργικότητας, έτσι και οι φυσαλίδες της σαμπάνιας παρέπεμπαν σε έναν κόσμο που αρνείται να υπακούσει στη βαρύτητα της λογικής. Η ελαφρότητα και η ζωηρή κίνηση της Perrier-Jouët συμβάδιζαν με τον παιχνιδιάρικο, σχεδόν θεϊκό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε την τέχνη και τη ζωή.
Αυτός ο θαυμασμός προς τη σαμπάνια αποτυπώθηκε και στο ίδιο του το έργο. Στα σουρεαλιστικά του τοπία, όπου ο χρόνος λιώνει σαν ρευστό μέταλλο και η πραγματικότητα παραμορφώνεται σε ένα ονειρικό χάος, οι φυσαλίδες και η αίσθηση της αφρώδους ελαφρότητας εμφανίζονται ξανά και ξανά. Η σαμπάνια γίνεται σύμβολο του εύθραυστου και ταυτόχρονα μαγευτικού κόσμου που ο Dali προσπαθούσε να αποτυπώσει.
Η επιλογή της σαμπάνιας από τον Dali δεν είναι τυχαία. Η φύση της, με τη συνεχή της κίνηση, την αίσθηση της διαρκούς ανανέωσης και την αέρινη, σχεδόν άυλη υφή της, ταιριάζει απόλυτα με τη σουρεαλιστική του κοσμοθεωρία. Ο σουρεαλισμός, άλλωστε, απορρίπτει την ακινησία, την προβλεψιμότητα, το «κανονικό». Ο αφρός της σαμπάνιας είναι σαν τις σκέψεις του Dali. Εκρηκτικός, εφήμερος, αλλά πάντα μαγικός.
Επιπλέον, η σαμπάνια, σύμβολο πολυτέλειας και γιορτής, συνδέεται με την αγάπη του Dali για τη θεατρικότητα και την υπερβολή. Για τον ίδιο κάθε γουλιά ήταν μια δήλωση αισθητικής, μια έκρηξη ευφορίας που αντανακλούσε το φιλοσοφικό του υπόβαθρο. Μια ύπαρξη δίχως όρια, δίχως συμβάσεις, δίχως φόβο απέναντι στο ασυνείδητο και το όνειρο.
Η σαμπάνια ήταν για τον Dali, μια υπενθύμιση ότι η ζωή, όπως και η τέχνη, πρέπει να είναι γεμάτη λάμψη, έκπληξη και αέναη κίνηση. Ένα ποτήρι Perrier-Jouët δεν ήταν απλώς απόλαυση αλλά ήταν ένα ταξίδι στην ίδια τη φαντασία.
