Κάπου σε μια σάλα με ήρεμο φως και γυάλινα ποτήρια που αστράφτουν, μια ομάδα ανθρώπων κάθεται γύρω από ένα τραπέζι. Στα χέρια τους κρατούν κρασί, αλλά δεν ξέρουν ποιο κρασί. Δεν βλέπουν ετικέτα, δεν ξέρουν χώρα, ποικιλία, τιμή, φήμη. Ξέρουν μόνο τη γεύση. Ξέρουν μόνο αυτό που νιώθουν. Και αυτό αλλάζει τα πάντα.
Η τυφλή γευσιγνωσία, όταν δοκιμάζουμε κρασί χωρίς καμία πληροφορία για την ταυτότητά του, είναι μια άσκηση χαρακτήρα κσι ένα μάθημα ταπεινότητας. Ένας καθρέφτης που μας δείχνει πόσο εύκολα κρίνουμε με βάση ό,τι βλέπουμε, ακούμε, υποθέτουμε.
Πόσες φορές δεν επαινέσαμε ένα κρασί μόνο και μόνο επειδή «ήταν ακριβό»; Ή το απορρίψαμε γιατί «είναι από μια χώρα ή ένα οινοποιείο χωρίς φήμη»; Στην τυφλή γευσιγνωσία αυτά καταρρίπτονται. Το κρασί απογυμνώνεται από την αφήγηση που του έχουμε φορέσει. Και τότε καταλήγουμε να το κοιτάμε με άλλα μάτια. Ή, καλύτερα, το δοκιμάζουμε, με άλλο ουρανίσκο.
Η τυφλή δοκιμή είναι μια ισορροπία. Είναι Εκπαίδευση. Είναι ταπείνωση. Είναι η υπενθύμιση πως αυτό που πραγματικά μετράει, είναι αυτό που μας κάνει το κρασί να νιώθουμε.
Αν ακούσεις έναν σομελιέ να λέει με ειλικρινή έκπληξη «Δεν το περίμενα ότι αυτό το κρασί θα μου άρεσε τόσο», τότε ακούς κάτι σπάνιο. Την αλήθεια. Και η αλήθεια, όταν δεν προστατεύεται από προκαταλήψεις, μας κάνει όλους πιο ανθρώπινους.
Γι’ αυτό και η τυφλή γευσιγνωσία είναι ένα μικρό, οινικό μάθημα ζωής. Μας μαθαίνει να ακούμε πριν μιλήσουμε. Να νιώθουμε πριν κρίνουμε. Να εκτιμούμε χωρίς φίλτρα. Και τελικά, να πίνουμε το κρασί για αυτό που είναι. Όχι για αυτό που μας «είπαν» πως είναι.
Ίσως να μη μας κάνει πιο σοφούς. Αλλά σίγουρα μας κάνει πιο δίκαιους, πιο ταπεινούς και λίγο καλύτερους ανθρώπους. Και αυτό, στον κόσμο του κρασιού και όχι μόνο, είναι κάτι πολύτιμο.
