Στην κρυφή γωνιά ενός αρχαίου θεάτρου, όπου οι σκιές των παλιών μαρμάρων χορεύουν με το φως του φεγγαριού, εκεί όπου ο αέρας φέρνει τον αυλό και οι νότες του δένουν τις ψυχές με αόρατα νήματα, εκεί όπου ο Ευριπίδης αφήνει τις λέξεις του να χορεύουν σε μια συμφωνία ανάμεσα στο κρασί και την αγάπη.
Μέσα από τα βαθιά του λόγια, φανερώνεται η ουσία ενός κόσμου πλούσιου σε συναισθήματα και γεύσεις. Είναι ο προσκλητήριος χορός μιας αρχαίας ελληνικής γιορτής, όπου το κρασί κυλά σαν ποτάμι αγάπης ανάμεσα στις καρδιές των ανθρώπων.
Στην ουσία της φράσης αναδύεται η θεμελιώδης σύνδεση ανάμεσα στην ευφορία της στιγμής και στην αγάπη. Είναι το κρασί, το νέκταρ των θεών, που ανοίγει τις πύλες της καρδιάς και αφήνει την αγάπη να ρέει ελεύθερα σαν ποτάμι. Εκεί που αυτό το νέκταρ λαμπυρίζει, η αληθινή αγάπη ανθίζει, θρέφεται και αναδύεται σε όλο της το μεγαλείο.
Στην ουσία, λοιπόν, η φράση του Ευριπίδη είναι μια πρόσκληση να ανακαλύψουμε την ομορφιά της συνύπαρξης της αγάπης και του κρασιού, ενός μοναδικού συνδυασμού που χορεύει στις καρδιές μας, αφήνοντας μνήμες ανεξίτηλες και συναισθήματα απαράμιλλα.
