Πάντα πίστευα ότι οι Ντεκάρτ, ο Λάιμπνιτς και ο Σπινόζα έκαναν λάθος με την φιλοσοφική κατεύθυνση τους (ρασιοναλισμό) που αποδέχεται ως γνώμονα και αφετηρία της γνώσης τη λογική σκέψη. Καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι είμαστε περισσότερο συναισθηματικοί παρά λογικοί και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο επιδιώκουμε να βιώσουμε, να αισθανθούμε, να ζήσουμε πράγματα για τον εαυτό μας.
Την εποχή μας, την εποχή της πληροφορίας, της τεχνολογίας και της αλληλοεπίδρασης αυτό είναι πιο αληθινό από ποτέ.
Η μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζουν τα οινοποιεία σήμερα είναι να κατανοήσουν τις προκλήσεις της εποχής και να βρουν τρόπους να μετατρέψουν τους καταναλωτές σε οπαδούς και να τους κάνουν να ταυτιστούν συναισθηματικά με τα κρασιά τους. Και πιθανότατα ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να το επιτύχουν αυτό είναι να δημιουργήσουν στον καταναλωτή μια ολοκληρωμένη εμπειρία που θα τον κάνει να νιώσει και να του μέινει αξέχαστη.
Η άποψη μου είναι ότι αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο. Και ο τρόπος για να ζήσει μια ολοκληρωμένη εμπειρία ο καταναλωτής δεν είναι άλλος από τον οινοτουρισμό. Τα ίδια τα οινοποιεία τείνουν να βρίσκονται σε υπέροχα περιβάλλοντα, περιτριγυρισμένα από όμορφους αμπελώνες, οι οποίοι, καθ ‘ όλη τη διάρκεια των κύκλων τους, μας ανταμείβουν με ένα συνονθύλευμα χρωμάτων που ποικίλλει καθ ‘όλη τη διάρκεια του έτους μέσω του οποίου η φύση εμφανίζεται σε όλο της το μεγαλείο.
Ο κόσμος του κρασιού προσφέρεται για να αφηγηθεί ιστορίες, επειδή μέσα σε κάθε μπουκάλι εκτός από το κρασί, όπως συχνά λέω, βρίσκονται πολλά όνειρα, συναίσθημα, λαχτάρα και, πάνω απ ‘όλα, πολύ πάθος.