Μερικές φορές βλέπουμε αμπελώνες που ανάμεσα στις γραμμές τους έχουν πράσινο χώρο, δηλαδή αυτό που ονομάζεται βλάστηση. Αυτό μπορεί να εμφανίστηκε αυθόρμητα αυξάνοντας τη φυσική χλωρίδα του εδάφους του αμπελώνα, ή να φυτεύτηκε με όλη την πρόθεση από τον αμπελουργό. Σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως τοποθετούνται είδη φυτών όπως χόρτα, δημητριακά, όσπρια κ.λπ.
Η χρήση φυτικών καλυμμάτων στο έδαφος του αμπελώνα είναι μια ολοένα και πιο διαδεδομένη πρακτική. Για ορισμένους ανθρώπους έχει πολύ θετικό οπτικό αντίκτυπο και μπορεί να είναι ελκυστικό από άποψη τοπίου. Υπάρχουν και πλεονεκτήματα όμως που ανταποκρίνονται στο γεγονός ότι αυτή η πρακτική χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο από τους αμπελουργούς.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, και εφόσον υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, η ύπαρξη χλωρίδας και βλάστησης προσφέρει πολλά οφέλη. Μπορεί να βελτιώσει την υφή και τη δομή του εδάφους αφού αυξάνεται η βιοποικιλότητα, η μικροχλωρίδα και βελτιώνεται το περιεχόμενο οργανικής ύλης στο έδαφος αφού φιλοξενούνται διαφορετικά είδη.
Με τις ρίζες της βλάστησης, βελτιώνεται ο αερισμός και η διαπερατότητα του εδάφους, επιπλέον περιορίζεται η διάβρωση που προκαλείται για παράδειγμα από καταρρακτώδεις βροχές αφού «συγκρατούν» τη γη.
Καθώς υπάρχει βλάστηση στο έδαφος του αμπελώνα, δημιουργείται ένας ορισμένος ανταγωνισμός με το αμπέλι για νερό και θρεπτικά συστατικά, γεγονός που καθιστά δυνατή τη μείωση της ζωηρότητας του αμπελιού σε αυτές τις ποικιλίες με αυτήν την τάση. Μειώνεται επίσης η μηχανική επεξεργασία του εδάφους, μειώνοντας τη συμπύκνωση του. Τέλος, μπορούν να αποφευχθούν οι αρνητικές συνέπειες του μπλοκαρίσματος του σιδήρου από κάποια εδάφη που μπορούν να βλάψουν τον αμπελώνα.
