Έχω πει πολλές φορές και επιμένω ότι το κρασί είναι ένα αισθητικό αντικείμενο. Οι αισθήσεις μας παίζουν σημαντικό ρόλο όταν εξετάζουμε ένα ποτήρι για να «καταλάβουμε» τι υπάρχει μέσα και υπάρχει και η χωροχρονική διάσταση που απαιτείτε για την ολοκλήρωση της αισθητικής εμπειρίας.
Και πράγματι, η πολυπλοκότητα του κρασιού ως πολιτιστικού προϊόντος είναι τέτοια που αξίζει να κάνουμε την αξιολόγηση που κάνει κάθε «ειδικός» σε μια γευσιγνωσία, αλλά τι γίνεται αν δεν είμαστε «ειδικοί; Θα χάσουμε όλες τις δυνατότητες ενός κρασιού ή μήπως μπορούν να αποτυπωθούν και να κατανοηθούν τα χαρακτηριστικά του ακόμη και αν είμαστε «απλοί θνητοί»;
Η γνώση και η πρακτική βοηθούν. Για να κατανοήσουμε ένα κρασί με την απολλώνια έννοια του είναι απαραίτητο να καταφύγουμε κυρίως στην όραση, την όσφρηση και τη γεύση. Και η κατανόηση δεν έρχεται απαραίτητα με την πρώτη φορά.
Είναι όπως όταν αναλύουμε ένα έργο τέχνης. αν είναι η πρώτη φορά που έχουμε επαφή με το έργο του καλλιτέχνη, θα πρέπει να το κοιτάξουμε πολλές φορές και να αφήσουμε να περάσει ο χρόνος για να κατανοήσουμε τους κώδικες. Όταν είμαστε ειδικοί στη γλώσσα ενός καλλιτέχνη, μπορούμε να παρατηρήσουμε αλλαγές στον τρόπο παραγωγής του, εξοικείωση με ορισμένα τυπικά χαρακτηριστικά και, τέλος, το στυλ του, που κάνει και το έργο του αυτό που είναι.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το κρασί. Υπάρχει η ικανότητα σε όλους μας να αναπτύξουμε ιδιότητες που μας επιτρέπουν να αυξήσουμε σταδιακά την πολυπλοκότητα της εκτίμησής του.
Ο χρόνος μάς βοηθά να γίνουμε καλύτεροι γευσιγνώστες, αλλά πιο πολύ μας βοηθά η ικανότητα που δίνουμε στον εαυτό μας να απελευθερωθεί από περιορισμούς που, εξαρχής, μας κατακλύζουν και μας εμποδίζουν να απολαύσουμε ένα εξαιρετικό πολιτιστικό προϊόν.
