Η τέχνη και το κρασί, συμπίπτουν σε ένα εξαιρετικό σημείο. Τη θέληση της δημιουργίας. Προκύπτουν μετά από γνώση, ευαισθησία και πάθος των δημιουργών τους και η εκτίμηση τους εξαρτάται από τις δικές μας αισθήσεις και ευαισθησίες.
Ο τρόπος που παρατηρούμε και προσεγγίζομε το κρασί, επηρεάζει τον τρόπο που το ερμηνεύουμε. Αν και για μένα είναι ένα έργο τέχνης, αν θα το δούμε τελικά ως έτσι, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από εμάς. Τι υπόσχεται αυτός ο τρόπος παρατήρησης; Που μας οδηγεί; Το μονοπάτι αυτό ξεκινά από εκείνο το σημείο που απομακρύνεται από κάθε ερμηνευτικό δογματισμό για να περιπλανηθεί στους διαδρόμους των εσωτερικών μας αισθήσεων χρησιμοποιώντας δύο στρατηγικές. Τον εσωτερικό διάλογο και, ξανά, την ερώτηση προς τον εαυτό μας.
Πρέπει επίσης να το παρατηρήσουμε με κριτική ματιά. Ένας τρόπος είναι να αμφισβητήσουμε αυτό που βλέπουμε και είναι γνωστό για το κρασί και να μην πειστούμε από την ψευδαίσθηση της απλής παρατήρησης. Χρειάζεται αρκετή παρατήρηση και εσωτερικός διάλογος για να βγάλουμε το δικό μας συμπέρασμα, το οποίο θα είναι μια αισθητική ερμηνεία αυτού που δοκιμάζουμε.
Αυτό που γίνεται όταν δοκιμάζουμε ένα κρασί, όπως και με ένα άλλο έργο τέχνης, είναι ένα ταξίδι μέσα από τις αισθήσεις μας. Παρατηρούμε, ανακαλύπτουμε τα χρώματά του, τα αρώματα του, τις γεύσεις του, προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τις αισθήσεις που ξυπνά μέσα μας και, τέλος, απολαμβάνουμε την στιγμή. Μια στιγμή μοναδική, που επιδιώκει να συνδεθεί με τα πιο κρυφά μας ένστικτα και να μας προκαλέσει συναισθήματα, μεταφέροντας μας, έστω και προσωρινά, σε άλλες διαστάσεις.
