H γευσιγνωσία κρασιού μπορεί να έχει τη μορφή αισθητικής εμπειρίας και τα κρασιά μπορούν να θεωρηθούν ως κατάλληλα αισθητικά αντικείμενα όπως είχαμε μελετήσει σε προηγούμενο μας άρθρο. Μπορούμε όμως να εξετάσουμε τα κρασιά ως έργα τέχνης;
Σύμφωνα με τη μεταφυσική άποψη του ο Nick Zangwill, που αποκαλεί «Αισθητική λειτουργικότητα», για να είναι ένα έργο τέχνης ένα αντικείμενο πρέπει να προέρχεται από μια εικόνα σχετικά με το γεγονός ότι ορισμένες αισθητικές ιδιότητες θα πραγματοποιούνται από ορισμένες μη αισθητικές ιδιότητες. Για παράδειγμα στο κρασί, στη μυρωδιά και τη γεύση του κρασιού, το έδαφος, το κλίμα και άλλες αισθητικά αποδεκτές εικόνες.
Ο Richard Hemming MW αναφέρει πως είναι ανόητο να πιστεύουμε πως το κρασί είναι απλά η έκφραση του terroir και οι παραγωγοί του είναι απλοί αγωγοί για τη μητέρα φύση, επιτρέποντας στα σταφύλια να διηγούνται τη δική τους ιστορία.
Η παραγωγή κρασιού, περιλαμβάνει τη λήψη αποφάσεων, άποψη και δημιουργικότητα. Οι οινοποιοί μπορούν να χρησιμοποιήσουν την επιστήμη για τις ενέργειές τους αλλά η πράξη της οινοποίησης απαιτεί αυθαίρετες επιλογές που εξαρτώνται από τη γεύση και την προσωπικότητά τους, την ευαισθησία τους, την δημιουργικότητα τους και τις αισθητικές προτιμήσεις τους.
Έτσι μπορούμε εύκολα να φτάσουμε το συμπέρασμα ότι το κρασί είναι μια μορφή τέχνης. Η παραγωγή του απαιτεί αισθητική ευαισθησία και δημιουργικότητα.
Είναι ένα εκφραστικό μέσο που εκφράζει την ευαισθησία, την δημιουργικότητα, τον πολιτισμό και την ιστορία του παραγωγού, τη δημιουργικότητα της φύσης και τον χαρακτήρα του terroir. Το κρασί έχει ένα συναισθηματικό συντονισμό, συμβολικό και μεταφορικό νόημα, και κάποιο αφηγηματικό περιεχόμενο. Είναι μια συμβίωση μεταξύ της φύσης και του πολιτισμού.
Αν αυτό δεν είναι τέχνη, τότε τι είναι;
Πηγές:
Wikipedia
jancisrobinson.com
Gabriele Tomasi, On Wines
Internet
winefolly.com
