Υπάρχει ένα βιβλίο που για μένα είναι απαραίτητο αν είστε λάτρης του καλού φαγητού και του καλού κρασιού: Η Φιλοσοφία του Κρασιού, από τον Ούγγρο συγγραφέα και κριτικό Bela Hamvas (1897-1968)
Γράφτηκε το καλοκαίρι του 1945, λίγους μήνες μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το βιβλίο αυτό είναι ένα αφιέρωμα στις πνευματικές, αισθησιακές και συμβολικές ιδιότητες του κρασιού. Με άλλα λόγια, είναι μια αληθινή δήλωση απόλυτης και άνευ όρων αγάπης για το κρασί. Το περιεχόμενό του συμπυκνώνεται τέλεια σε δύο σύντομες ποιητικές φράσεις του βιβλίου: «Το κρασί έχει θεϊκό πρόσωπο» και «Το κρασί είναι αγάπη σε υγρή κατάσταση.»
Με μια σχεδόν μυστικιστική ευφορία, σε αυτό το βιβλίο ο Hamvas οδηγεί τον αναγνώστη να εξερευνήσει, τρία διαφορετικά πεδία προβληματισμού για το κρασί. Δηλαδή, τρεις τομείς που αποτελούν, με δικά του λόγια, πολλούς πυλώνες στους οποίους « πρέπει να τεθούν τα θεμέλια κάθε μελλοντική φιλοσοφία του κρασιού» . Αυτές οι περιοχές είναι:
Το κρασί ως υπερφυσική πραγματικότητα. Η μεταφυσική του κρασιού.
Το κρασί ως φύση. Περιγραφή για τα σταφύλια και τις ποικιλίες τους, τους τύπους του κρασιού, τη σχέση μεταξύ της γης και του κρασιού, το νερό και το κρασί κ.λπ.
Το κρασί ως τελετή. Μια εξέταση του χρόνου και του τρόπου με τους οποίους πρέπει να πίνετε το κρασί, απαντώντας σε θεμελιώδεις ερωτήσεις όπως Πού να πιείτε; Πώς να πιείτε; Σε ποια ποτήρια να πιείτε; Μόνος; Με παρέα; κ.λπ.
Από τη μία πλευρά ο Hamvas εκφράζει την προσωπική του θεωρία για τον θεϊκό χαρακτήρα του κρασιού, παρομοιάζοντας την παρουσία του παραδείσου με τις φυσικές απολαύσεις, διατηρώντας ένα προνομιακό μέρος για το φαγητό και το κρασί. Από την άλλη πλευρά, περιγράφει έναν κατάλογο με πλήρη γνώση για τα γεγονότα, για τα σταφύλια και τα κρασιά που υπήρχαν στην εποχή του και για τους πιθανούς συνδυασμούς μεταξύ κρασιών, τροφίμων και κοινωνικών καταστάσεων.
Υπό αυτήν την έννοια, ο Hamvas στοχεύει να προσφέρει στον αναγνώστη ένα θεωρητικό και ταυτόχρονα πρακτικό οδηγό για το καλό κρασί, γεμάτο συμβουλές μαζί με ειδυλλιακές και αισθησιακές εικόνες που αντανακλούν το ηδονιστικό πνεύμα του.
Η φιλοσοφία του κρασιού, γραμμένη σε έναν τόνο που είναι μερικές φορές ειρωνικός και σαρκαστικός, μερικές φορές αμφιλεγόμενος και προκλητικός, είναι ένας οραματικός ύμνος και μια διαυγής κριτική της ζωής. Μια ζωτική προτροπή να ακολουθήσουμε αυτό που μας ευχαριστεί και την επιθυμία μας για γνώση μέσα από όλες τις αισθήσεις. Ταξιδεύοντας σωματικά και νοητικά μέσα από γη και λαούς, έθνη και έννοιες, γνώσεις και γεύσεις, όνειρα και αυταπάτες.
