Γύρω από τα παλαιωμένα κρασιά υπάρχει κάτι μαγικό και γοητευτικό. Κάθε λάτρης του κρασιού έλκεται από τις παλιές σοδειές.
Πίσω από ένα παλαιωμένο κρασί, υπάρχει ένα σαφώς υποκειμενικό συστατικό που είναι σίγουρα το πιο σημαντικό, αλλά υπάρχει και μια πραγματικότητα. Και αυτή η πραγματικότητα έχει να κάνει με το οξυγόνο. Το οξυγόνο και το κρασί έχουν μια σχέση αγάπης-μίσους. Το κρασί χρειάζεται οξυγόνο για να παραμείνει ζωντανό, να αναπνεύσει και να εξελιχθεί.
Το ερώτημα είναι πόσο οξυγόνο και για πόσο χρονικό διάστημα. Αυτό είναι μια πρόκληση και δίνει και στο κρασί μια μυστηριώδης γοητεία.
Όταν ανοίγουμε ένα παλαιωμένο κρασί, θέλουμε να βρούμε εκείνη την ιστορία της εξέλιξης του κρασιού. Θέλουμε να ανακαλύψουμε τις σχεδόν ξεθωριασμένες νότες του φρούτου που ήταν, του σταφυλιού από το οποίο έγινε. Πριν από 10, 20 30 η και περισσότερα χρόνια, ήταν σταφύλι, και κατά κάποιο τρόπο είναι ακόμα εκεί και μας προκαλεί να το ανακαλύψουμε μαζί την περιπλοκή διαδρομή που έκανε για φτάσει εδώ που έφτασε. Ένα κρασί που μπορεί δύσκολα να ξετυλιχθεί αλλά όταν το κάνει θα μας δώσει μεγάλες συγκινήσεις. Αυτό είναι που μας γοητεύει στα παλαιωμένα κρασιά.
