Το κρασί, με το πέρασμα των χρόνων, απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την διάστασή του ως προϊόν μεταποίησης των σταφυλιών σε χυμό, υιοθετώντας μια άλλη διάσταση με επιβλητικότητα και αξιοπρέπεια, αυτή της αισθητικής και της ιδιότητας ως έργο τέχνης.
Είναι πάντα το κρασί όμως ένα έργο τέχνης με αισθητικές ιδιότητες;
Η απάντηση είναι ναι, είναι αλλά δεν το αντιμετωπίζουμε πάντα έτσι, ξεκινώντας από το γεγονός ότι η απλή πράξη της κατανάλωσης κρασιού έχει ως στόχο την ευχαρίστησή. Πίνοντας, ας πούμε, “ηδονιστικά”, στην πραγματικότητα, δεν στοχεύουμε στην αντικειμενική εκτίμηση της αισθητικής αξίας του κρασιού, αλλά απλώς αντιμετωπίζουμε το κρασί ως ένα μέσο για την ικανοποίηση των αισθήσεων μας. (αξία της λογικής ευχαρίστησης).
Η ενέργεια που αποσκοπεί στην κατανόηση και την εκτίμηση της αισθητικής αξίας του κρασιού είναι η γευσιγνωσία, στην οποία αξιολογούνται οι αισθητικές ιδιότητες του κρασιού, μέσω μιας ολιστικής εξέτασης των αισθήσεων.
Όπως με τα έργα τέχνης, μουσική, κινηματογράφο, ως απλοί θεατές/ακροατές επιδιώκουμε την αξία της ευχαρίστησης, οι ειδικοί, μελετάνε τις αισθητικές ιδιότητες τους. Όπως ακριβώς και με το κρασί.
