Χαλαρά χθες το απόγευμα στο σπίτι, ξαναδιάβασα το βιβλίο-δοκίμιο του Bela Hamvas «Φιλοσοφία του κρασιού»
Για το βιβλίο είχα γράψει άρθρο στο παρελθόν το οποίο μπορείτε να διαβάσετε στο https://bit.ly/3hFlsYO
Όλοι οι σοβαροί λάτρεις του κρασιού θα πρέπει τουλάχιστον μια φορά να διαβάσουν το βιβλίο,
Μετά από αυτό, θα πίνετε διαφορετικά, θα μιλάτε για το κρασί διαφορετικά, και διαβάζοντας το θα σκέφτεστε φίλους με τους οποίους ήπιατε κρασί και φίλους με τους οποίους θέλετε να ξαναπιείτε και να ξαναμιλήσετε.
Το κρασί, το ποτό των ονειροπόλων, των τυχοδιώκτων, των ερωτευμένων και των μποέμ, αντιπροσωπεύει, σύμφωνα με τον Hamvas στο βιβλίο του, την ύψιστη πράξη του ελέους, ένα ποτό που ελευθερώνει.
Αυτό το βιβλίο είναι μια χιουμοριστική δικαίωση της ιερής φύσης του κρασιού και μια διάκριση ενάντια σε αυτούς που αποκαλεί «άθεους», δηλαδή σε εκείνους τους πουριτανούς, φανατικούς της τάξης, των αφαιρέσεων και της ηθικής, που πιστεύουν ότι «έχουν βρει τον μόνο σωστό τρόπο ζωής». και σκοπεύουν να τον επιβάλλουν σε όλους τους άλλους. Σε αυτά τα «τοξικά δείγματα» όπως τα ονομάζει, ο Hamvas παρέχει ένα μόνο φάρμακο. Το κρασί.
Το κρασί είχε πάντα μια ιδιαίτερη θέση όχι μόνο στη διατροφή, αλλά και στην πολιτιστική ιστορία του ανθρώπου. Από τους αρχαίους, μυθολογικούς χρόνους, η δύναμή του να εξυψώνει τον άνθρωπο, να του δίνει χαρά και το χάρισμα του λόγου το έκαναν στα μάτια των ανθρώπων το ποτό των θεών.
