Σε έναν κόσμο όπου οι αισθήσεις και η σκέψη συχνά ζουν σε διαφορετικά δωμάτια, υπάρχει κάτι μαγικό στη στιγμή που το κρασί και η φιλοσοφία διασταυρώνονται. Γιατί τι άλλο είναι η γευσιγνωσία, αν όχι μια μορφή στοχασμού; Και τι άλλο είναι η σκέψη, αν όχι μια βαθιά γουλιά από το ποτήρι της ύπαρξης;
Η τέχνη του κρασιού δεν είναι απλώς μια γευστική εμπειρία. Είναι μια επιστήμη ευαίσθητη, σχεδόν μυσταγωγική, που απαιτεί την ίδια λεπτότητα με τη φιλοσοφική σκέψη. Όπως ο φιλόσοφος προσπαθεί να διαπεράσει την επιφάνεια των πραγμάτων για να φτάσει στην ουσία, έτσι και ο γευσιγνώστης, με κάθε γουλιά, αναζητά το αόρατο. Το άρωμα, η υφή, η επίγευση δεν είναι απλά αισθήσεις, αλλά γέφυρες προς έναν κόσμο προσωπικών αναμνήσεων, συναισθημάτων, εσωτερικών πεποιθήσεων.
Το κρασί, όπως και η φιλοσοφία, είναι ένας διάλογος με την αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν διατυπώνεται εύκολα με λόγια, αλλά βιώνεται, κάποιες φορές ως αναλαμπή, άλλες ως βαθύς στοχασμός. Και πάνω απ’ όλα, είναι μια διαδρομή αυστηρά προσωπική και άφατη.
Υπάρχει όμως μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσά τους. Το κρασί μάς καλεί να μοιραστούμε. Είναι κοινωνικό, είναι μια εμπειρία που ανθίζει στη συντροφιά, στη χαρά του «μαζί». Αντίθετα, η φιλοσοφία ανθεί στη σιγή. Θέλει μοναξιά, ησυχία, χρόνο για εσωτερική αναμέτρηση.
Γι’ αυτό, νιώθω πιο πλήρης όταν απολαμβάνω ένα εξαιρετικό κρασί μαζί με ανθρώπους που αγαπώ, με καλό φαγητό, με γέλιο, με κουβέντα. Αλλά όταν έρθει η ώρα να σκεφτώ πραγματικά, να βουτήξω στα βαθιά, αναζητώ το καταφύγιο της σιωπής. Εκεί, μόνος, μπορώ να δω πιο καθαρά.
Το κρασί και η φιλοσοφία να είναι δύο μορφές της ίδιας επιθυμίας: να νιώσουμε πιο βαθιά, να καταλάβουμε πιο ουσιαστικά, να συνδεθούμε, είτε με τους άλλους, είτε με τον εαυτό μας. Το ένα γεννιέται από τη γη και ωριμάζει στο σκοτάδι των κελαριών. Το άλλο γεννιέται από την ψυχή και ωριμάζει στη σιωπή του νου. Και τα δύο, όμως, μας ζητούν το ίδιο πράγμα: να σταθούμε για λίγο, να αφουγκραστούμε και να γευτούμε τη ζωή όπως πραγματικά είναι.
