Ο Σωκράτης ήξερε μόνο ότι δεν ήξερε τίποτα και δεν ήθελε να μάθει τίποτα για το τι ένιωθε πριν πιεί. Τους ρωτούσε όμως όλους σύμφωνα με τη μαιευτική του μέθοδο «είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο; Μυρίζει λουλούδια ή φρούτα;» Ο μαθητής του Πλάτων έγραψε όλα όσα έλεγε ο δάσκαλος του αλλά δεν ήθελε να τα μεταφράσει. Δημιούργησε τις πρώτες ακαδημίες και άφησε το κρασί στον κόσμο των ιδεών και της σιωπής. Μοιάζει με τη δήλωση πλατωνικής αγάπης του Antoine de Saint-Exupéry στο βιβλίο του ο Μικρός Πρίγκιπας. «Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι μοναδικό στα εκατομμύρια, δισεκατομμύρια αστέρια, αυτό φτάνει για να είναι ευτυχισμένος όταν τα κοιτάζει. Σκέφτεται: “Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί…»
Η πλατωνική αγάπη μας αφήνει επιβεβαιώσεις όπως ότι «η μεγαλύτερη δήλωση αγάπης είναι αυτή που δεν γίνεται. ο άνθρωπος που αισθάνεται πολλά μιλάει λίγο». Έτσι, όσοι αγαπούν πολύ τη γλώσσα του κρασιού προτιμούν να σιωπάνε και να πίνουν τη σιωπή του γεμάτη αισθήσεις. Ο Ευριπίδης, γράφοντας τον Οιδίποδα, το κατάλαβε όταν είπε «γνωρίστε τον εαυτό σας, κατανοήστε τα όρια αντίληψής σας και στη συνέχεια κρίνετε το κρασί μέσω αυτών.» Να κρίνουμε αυτό που εμεις νιώθουμε και μόνο.
Μερικές φορές λέμε ότι ένα κρασί είναι πολύ όξινο όχι επειδή είναι, αλλά επειδή είμαστε πολύ ευαίσθητοι σε αυτό, Αντιπαθούμε και επικρίνουμε από την προσωπική μας σκοπιά ότι δεν είναι αντικειμενικό.
Το να σιωπάμε όταν δοκιμάζουμε ‘ενα κρασί αποκλείουμε τις εξωτερικές επιρροές και γεμίζουμε από τις αισθήσεις που μας προσφέρει. Μοναδικές για τον καθένα μας.
