Ο Καντ ισχυρίζεται στην τρίτη κριτική του ότι κάποιος μπορεί να κρίνει το κρασί από την απλώς υποκειμενική πλευρά του ότι είναι ευχάριστο, αλλά ποτέ αντικειμενικά ότι είναι ωραίο ή όμορφο. Γενικά, καθ ‘όλη τη διάρκεια της ιστορίας της φιλοσοφίας, το κρασί αντιμετωπιζόταν ως ασήμαντη εκτροπή, ανίκανη να είναι ωραία ή όμορφη και ανίκανη να παράγει γνήσια αισθητική απόλαυση. Ο λόγος για αυτήν την απορριπτική στάση είναι ότι βιώνουμε το κρασί μέσα από τη γεύση και τη μυρωδιά, και αυτά θεωρήθηκαν «χαμηλότερες αισθήσεις» ανίκανα να δημιουργήσουν το περίπλοκο γνωστικό περιεχόμενο που επιτρέπουν οι υψηλότερες αισθήσεις ακοής και όρασης. Η υπόθεση είναι ότι μόνο τα τυπικά (χωροχρονικά) χαρακτηριστικά, ή αντικείμενα που δημιουργούν πολύπλοκες σκέψεις ή διεγείρουν τη φαντασία μπορούν να είναι ωραία ή όμορφα. Ακόμα και το καλύτερο κρασί προσφέρει μόνο αισθησιακή απόλαυση.
Η φιλοσοφία ισχυρίζεται πως όταν λέμε ένα κρασί ότι είναι ευχάριστο, στηρίζεται στο προσωπικό μας συναίσθημα και δεν είναι καθόλου κριτική ωραιότητας ή ομορφιάς προς το κρασί. Είμαστε ικανοποιημένοι ότι η κρίση μας, την οποία στηρίζουμε σε ένα ιδιωτικό συναίσθημα και στο οποίο λέμε για ένα αντικείμενο που μας ευχαριστεί, περιορίζεται απλώς στο δικό μας πρόσωπο.
Η δική μου γνώμη και φυσικά πολλών ειδικών που ασχολούνται με την σύγχρονη αισθητική είναι ότι δεν είναι αλήθεια ότι το κρασί είναι ένα καθαρά αισθησιακό μέσο χωρίς χρονική και γνωστική εμπλοκή. Η εμπειρία της γευσιγνωσίας του κρασιού συμπεριλαμβάνει χωροχρονικά χαρακτηριστικά. Τα αρώματα και οι γεύσεις εξελίσσονται κατά τη διάρκεια μιας γευσιγνωσίας από την στιγμή που το ανοίγουμε, το μυριζόμαστε μέχρι και το τέλος της επίγευσης. Η εμπειρία εμφανίζει μια γνωστική εμπλοκή και μια χρονική δομή. Η μνήμη είναι ζωτικής σημασίας για την εκτίμηση του κρασιού. Το συναίσθημα και η φαντασία εν μέρει μας επιτρέπει να δούμε ένα κρασί στο σύνολό του. Το κρασί συμπεριλαμβάνει όλες τις αισθήσεις.
