Από τις αρχές της ανθρωπότητας εάν ένα φαγητό ή ποτό ήταν σε βέλτιστες συνθήκες για κατανάλωσή του το καταλαβαίναμε πρώτα από την όραση, στη συνέχεια από την οσμή και τελικά από τη γεύση. Ακόμα συμβαίνει αυτό.
Σε κάποιες περιπτώσεις, αυτό έχει αλλάξει. Αναφέρομαι στο θέμα της γευσιγνωσίας. Τώρα δοκιμάζουμε να ελέγξουμε σε όλο του το μεγαλείο τις ιδιότητες, τόσο θετικές όσο και αρνητικές ενός φαγητού η ποτού. Ειδικά για το κρασί μιλάμε πλέον για την ανάλυση του και τον εκσπλαχνισμό του σε γεύσεις και αισθήσεις.
Το γεγονός της γευσιγνωσίας απαιτεί χρόνια εκπαίδευσης. Έχουμε μια οσφρητική και γευστική μνήμη στον εγκέφαλο που εκπαιδεύεται με την πάροδο του χρόνου και μας εκθέτει σε ένα πλήθος μυρωδιών και γεύσεων.
Η οσφρητική μνήμη αναφέρεται στη μνήμη των μυρωδιών. Οι μυρωδιές μπορούν να φέρουν πίσω πολλές αναμνήσεις. Αυτό συμβαίνει επειδή ο οσφρητικός βολβός, ο οποίος είναι μια περιοχή του κεντρικού νευρικού συστήματος που επεξεργάζεται αισθητηριακές πληροφορίες που προέρχονται από τη μύτη, είναι μέρος του μεταιχμιακού συστήματος.
Το μεταιχμιακό σύστημα είναι μια περιοχή στενά συνδεδεμένη με τη μνήμη και τα συναισθήματα. Οι μυρωδιές μπορούν να προκαλέσουν αναμνήσεις και να προκαλέσουν ισχυρές αντιδράσεις σχεδόν αμέσως.
Γι’ αυτό το λόγο οι καλύτεροι δοκιμαστές στον κόσμο είναι αυτοί που δοκιμάζουν κρασιά σχεδόν κάθε μέρα για να έχουν αναφορές και παραμέτρους με τις οποίες μπορούν να περιγράψουν ένα κρασί.
Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε μια βαθιά γνώση της διαδικασίας παρασκευής των διαφόρων κρασιών.
